woensdag, 26 oktober 2011
Stotterende kinderen hebben vaak meer moeite om hun emoties onder controle te houden. Amerikaans onderzoek toont aan dat stotterende kinderen heftiger reageren op alledaagse stressvolle gebeurtenissen dan leeftijdsgenootjes die niet stotteren. Andere onderzoeken richten zich juist op genetische oorzaken. Vroegtijdige behandeling lijkt bij alle hardnekkige stotteraars aan te raden.
Verklaringen voor stotteren
Het stotteren begint meestal tussen het tweede en zesde levensjaar; de tijd dat kinderen leren praten. Stotteren wordt vaak geassocieerd met een snelle groei in de taalontwikkeling en gaat in veel gevallen vanzelf weer over. Het treft meer jongens dan meisjes. Tot nu toe wordt stotteren vooral beschouwd als een probleem veroorzaakt door een combinatie van genetische en omgevingsfactoren.
Onlangs is er een aantal gemuteerde genen ontdekt dat een rol speelt bij stotteren. Omdat stotteren vaak binnen bepaalde families voorkomt, werd een erfelijke oorzaak al langer vermoed.
In hoeverre emotionele factoren mogelijk een rol zouden kunnen spelen, is tot op heden minder duidelijk. Amerikaanse onderzoekers vergeleken een groep jonge stotteraars en met niet-stotteraars. Tussen de twee groepen kwamen drie belangrijke verschillen naar boven.
De resultaten van dit onderzoek komen overeen met wat ouders regelmatig rapporteren: wanneer een kind opgewonden is stottert het vaker en heviger. Volgens de onderzoekers kunnen ouders hun kinderen helpen door ze te laten zien hoe je op een kalme manier met tegenslag kan omgaan. Overigens kan het stotteren ook teweeg worden gebracht door hevige positieve emoties. Dit is iets voor ouders om rekening mee te houden in de timing en begeleiding van leuke spannende activiteiten.
Behandeling van stotteren
Als een deel van de oorzaak van het stotteren in een verstoorde emotieregulatie zit, ligt hier dan ook de oplossing? Dit wordt uit onderzoek onvoldoende duidelijk en moet dus uitgebreider onderzocht worden.
Andere gepubliceerde onderzoeksresultaten laten zien dat een combinatie van behandelingen het beste werkt. Een vroege behandeling gericht op de omgeving van het kind én gedragstherapeutische behandeling op basis van operante conditionering leidt bij de meeste kinderen tot herstel van stotteren. Operante conditionering wil zeggen het belonen van gewenst gedrag (vloeiende spraak).
De huidige richtlijn is om gedurende 6-12 maanden "gecontroleerd af te wachten" om te zien of het stotterende kind in de trend van natuurlijk herstel komt. Als dat uit blijft wordt geadviseerd gerichte therapie te starten.
Bronnen
Verklaringen voor stotteren
Het stotteren begint meestal tussen het tweede en zesde levensjaar; de tijd dat kinderen leren praten. Stotteren wordt vaak geassocieerd met een snelle groei in de taalontwikkeling en gaat in veel gevallen vanzelf weer over. Het treft meer jongens dan meisjes. Tot nu toe wordt stotteren vooral beschouwd als een probleem veroorzaakt door een combinatie van genetische en omgevingsfactoren.
Onlangs is er een aantal gemuteerde genen ontdekt dat een rol speelt bij stotteren. Omdat stotteren vaak binnen bepaalde families voorkomt, werd een erfelijke oorzaak al langer vermoed.
In hoeverre emotionele factoren mogelijk een rol zouden kunnen spelen, is tot op heden minder duidelijk. Amerikaanse onderzoekers vergeleken een groep jonge stotteraars en met niet-stotteraars. Tussen de twee groepen kwamen drie belangrijke verschillen naar boven.
- Stotteraars reageerden heviger op bepaalde gebeurtenissen (bijvoorbeeld het afpakken van speelgoed);
- Stotteraars hadden meer tijd nodig om te kalmeren;
- Stotteraars bleven langer gefixeerd op de bron van de emotie, terwijl de niet-stotteraars geneigd waren om hun aandacht weer snel op iets anders te richten.
De resultaten van dit onderzoek komen overeen met wat ouders regelmatig rapporteren: wanneer een kind opgewonden is stottert het vaker en heviger. Volgens de onderzoekers kunnen ouders hun kinderen helpen door ze te laten zien hoe je op een kalme manier met tegenslag kan omgaan. Overigens kan het stotteren ook teweeg worden gebracht door hevige positieve emoties. Dit is iets voor ouders om rekening mee te houden in de timing en begeleiding van leuke spannende activiteiten.
Behandeling van stotteren
Als een deel van de oorzaak van het stotteren in een verstoorde emotieregulatie zit, ligt hier dan ook de oplossing? Dit wordt uit onderzoek onvoldoende duidelijk en moet dus uitgebreider onderzocht worden.
Andere gepubliceerde onderzoeksresultaten laten zien dat een combinatie van behandelingen het beste werkt. Een vroege behandeling gericht op de omgeving van het kind én gedragstherapeutische behandeling op basis van operante conditionering leidt bij de meeste kinderen tot herstel van stotteren. Operante conditionering wil zeggen het belonen van gewenst gedrag (vloeiende spraak).
De huidige richtlijn is om gedurende 6-12 maanden "gecontroleerd af te wachten" om te zien of het stotterende kind in de trend van natuurlijk herstel komt. Als dat uit blijft wordt geadviseerd gerichte therapie te starten.
Bronnen
- Website Stotteren.nl [accessed oktober 2011] Emoties mogelijk oorzaak van stotteren. Journal of Communication Disorders, 2006. volledig artikel
- Website Stotteren.nl [accessed oktober 2011] Effect van genen en van vroege therapie. Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde, 2011. volledig artikel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten